زماني که قرار شد رئيس جمهور به خراسان جنوبي به عنوان اولين سفر استاني هيأت دولت سفر کند، تصور نمي‌کردم که وعده دکتر احمدي‌نژاد براي بردن دولت در جاي جايي کشور به اين زودي عملي شود. سفرهاي استاني دولت نهم، خيلي زود جاي خود را در بين توده‌هاي مردم باز کرد.

شور و اشتياق مثال زدني مردم در استانهاي مختلف که تا لحظه نگارش اين مطلب عددش به 16 رسيده است، حيرت انگيزاست. همان کساني که چنين اشتياق خالصانه را به جز در دوران شهيدرجايي ديگر سراغ نداشتند.

در اولين سفرها وقتي به همراه ساير خبرنگاران در بين مردم حاضر مي‌شدم، صحنه‌هاي جالبي همواره برايم جلب توجه مي‌کرد. وقتي چند تن از وزرا بدون هيچ تشريفاتي و به صورت عادي در بين مردم حاضر مي‌شدند، مردم آنها را نمي‌شناختند، وقتي تصورش را هم نمي‌کردند که اينان وزراي دولتند اما آنها نيز مثل رئيس جمهور بدون هيچ تشريفاتي آمده بودند تا مشکلات مردم را از نزديک ببينند و در همان جا در موردش تصميم بگيرند.

عليرغم آنکه خيلي‌ها که هنوز هم چشم ديدن يک دولت مردمي بدون رانت را ندارند، هنوز انگ هزينه دار بودن اين سفرها را به رئيس جمهور و دولت مي‌زنند، اما بزرگترين دستاورد سفرهاي استاني دکتر احمدي‌نژاد، شکستن مرزهاي واهي بين مردم و مسئولان است.

خود رئيس جمهور نيز همواره تأکيد مي‌کند که نبايد تصميمات در پشت درب‌هاي بسته و فقط در مرکز کشور آغاز شود که شکستن تابوي برخي تصميمات بي‌مبناي دولتهاي پيشين که فقط در تهران به گزارش‌هاي ارسالي از شهرها بسنده مي‌کردند در اين سفرها شکسته شد.

اکنون ديگر به جاي آنکه مردم کيلومترها راه را بپيمايند تا خود را به تهران رسانده و با مسئولان سخن بگويند، اين دولت است که به جاي جاي کشور مي‌رود تا مرز بين مردم و مسئولان شکسته شده و عالي‌ترين مسئول اجرايي کشور به همراه ساير همسنگرانش مستقيماً گوش شنوا و چشم بيناي مردم باشند؛ خصوصاً مستضعفان بي‌پناه. يکي ديگر از مزايا و نقاط عطف اساسي سفرهاي استاني، تشکيل جلسات هيأت دولت با حضور قريب به اتفاق وزرا و معاونين رئيس جمهور و البته مسئولان محلي در مراکز استانهاست.

نکته مهم تشکيل اين جلسات اين جاست که هيچ يک از مردم يا مسئولان استانها هيچ گاه به خواب هم نمي‌ديدند که همه مسئولان اجرايي کشور در شهر آنان دور هم جمع شوند تا در يک جلسه اختصاصي که گاهي مدت آن به بيش از 5 ساعت نيز مي‌رسد، مشکلات گوناگون استان و راهکارهاي رفع آن را بررسي و تصميمات لازم را اتخاذ نمايند. مردم نيز ديگر پس از اين سفرها، اين نقطه عطف را به خوبي درک کرده‌اند و به گونه‌اي ديدني در سخنراني‌هاي مردمي رئيس جمهور مطالبات خود را بر روي پلاکاردهايي نوشته و در معرض ديد رئيس جمهور قرار مي‌دهند.

البته اكثر اين مطالبات پيش از انجام يک سفر استاني در کميته‌هاي مربوطه و هيأتهايي که اکثراً به صورت ناشناس وارد استان مي‌شوند شناسايي شده است ولي گاهي پيش مي‌آيد که مطالباتي از طريق همين پلاکاردهاي مردمي، رئيس جمهور را متوجه خود مي‌کند که در اين صورت دکتر احمدي‌نژاد در پشت تريبون، جزئيات آن مطالبه را از مردم مي‌پرسد و يا از مسئولان مي‌خواهد که در آن رابطه به او توضيح دهند.

علاوه بر آنکه بردن دولت در بين مردم به واسطه سفرهاي استاني و تشکيل جلسه هيأت دولت در مراکز استانها خود از ابتکارات ماندگار دکتر احمدي‌نژاد محسوب مي‌شود، خود سفرهاي استاني نيز ابتکاراتي را در خود جاي داد که حتي براي خبرنگاراني که از ابتدا با ديدي منفي به اين سفرها مي‌نگريستند، اثرگذار بود.

يکي از خبرنگاراني که سابقه سفر با آقايان خاتمي و هاشمي را نيز داشت يک بار با اين سؤال دکتر الهام در هواپيما مواجه شد که ديد تو نسبت به اين سفرها چقدر تغيير کرده است. آن خبرنگار برخلاف آن چيزي که تصور مي‌شد، پاسخ داد که حالا مي‌فهمم معني دولت مردمي چيست.

بله، در سفرهاي استاني هيچ کدام از مردم نااميد از صحبت رودررو با رئيس جمهور نيستند و به گونه اي مي‌توان گفت که يقين دارند اگر به محل ديدار بروند، مي‌توانند حرف شان را به گوش منتخبشان برسانند. البته خيلي‌ها روش ديگري را ترجيح مي‌دهند. نامه‌هاي مردمي از نقاط جذاب سفرهاي استاني دولت نهم است. از کودکان دبستاني گرفته تا کهنسالاني که حتي توان نوشتن را ندارند، به دولت نامه مي‌نويسند. طبق برآوردهاي انجام شده، تاکنون تعداد نامه هايي که در طول نزديک به يک سال گذشته به دکتر احمدي‌نژاد نوشته شده، بيش از نامه هايي است که مردم در طول 8سال گذشته به خاتمي نوشته بودند و اين آمار حرفهاي فراواني را در خود دارد.

اما اگر از ديد خبرنگاران و کساني که دقيق تر به مسائل مي‌نگرند، به اين سفرها نگاه کنيم، تفاوت سفرهاي احمدي‌نژاد با رؤساي جمهور 16 سال گذشته، زمين تا آسمان است.

حذف تشريفات زائد، دستور عدم نصب پارچه نوشته‌هاي خيرمقدم، استفاده از حداقل وسائل نقليه ممکن براي تردد وزرا و همراهان رئيس جمهور و عدم توجه رئيس جمهور و وزرا به گزارش‌ها و تملق گويي‌هاي کليشه‌اي و زائد از جمله موارد برجسته اين سفرهاست.

يادم مي‌آيد در يکي از اين سفرها با خبرنگاران در يک ميني‌بوس در حال عزيمت به يکي از شهرها بوديم که يک پژو، ميني‌بوس ما را متوقف کرد. وقتي درب ماشين ما باز شد، دکتر الهام، رئيس دفتر و هاشمي ثمره، مشاور ارشد رئيس جمهور به همراه محافظين شان وارد ميني‌بوس ما شدند. وقتي جريان را از همراهان جويا شديم گفتند که دکتر الهام وقتي ميني‌بوس ما را ديده، پرسيده که آيا اين اتومبيل جاي خالي دارد يا نه که وقتي مطمئن شد که مي‌تواند با اين ميني‌بوس نيز مسير را بپيمايد، به راننده پژو دستور بازگشت داد تا با کمترين وسيله نقليه راه پيموده شود. البته از اين مثالها فراوان است که بايد در مطالب ديگر به صورت اختصاصي فقط به اين مسائل پرداخت.

وضعيت استراحت و خواب رئيس جمهور و وزرا در طول سفرهاي استاني و يا حتي در خود تهران نيز حکايتهاي شنيدني دارد. در يکي از سفرها، دو وزير بر روي يک مبل در راهروي استانداري خوابيده بودند و حتي شنيديم که خود رئيس جمهور نيز وضعيتي مشابه داشته است. البته نه اينکه بخواهيم از ارزش مهمان نوازي استانها بکاهيم، اما اين خود رئيس جمهور است که مي‌خواهد مانند مردم بماند نه برتر از آنها.

در همين راستا، به خاطر دارم که در سفر استان گلستان وقتي رئيس جمهور با ساير همراهان بر سر سفره ناهار نشست، از خوردن ماهي سرخ شده‌اي که براي ناهار در نظر گرفته شده بود امتناع کرد و گفت فکر مي‌کنم اين غذا بر سر سفره هر ايراني نباشد. دکتر آن چيزي را که بداند مردم از آن ندارند. براي خود نمي‌خواهد.

اما با اين اوصاف نبايد تصور کرد که او همانند سادگي‌اش، ساده‌انديش نيز هست. چون او رئيس جمهوري است که کلاه سرش نمي‌رود. حواسش به همه جا هست و تا حتي يک نامه در دست يک استقبال کننده باقي مانده باشد، صحنه ديدار با مردم را ترک نمي‌کند.

از ويژگي‌هاي بارز او که در سفرها بسيار نمود مي‌يابد، غيرقابل پيش‌بيني بودنش است. اکنون ديگر در کشور، هيچ کس نمي‌تواند به خود اطمينان دهد که از تيررس نظارت احمدي‌نژاد در امان است، چون او هر لحظه ممکن است دست به کاري بزند يا در جايي حاضر شود که براي هيچ کس قابل پيش‌بيني نيست. حضور سرزده رئيس جمهور در دلوار، بازديدهاي سرزده از منازل شهدا و حضور بي‌مقدمه در ادارات و سازمانهاي مختلف در تهران و شهرستانها از مثالهاي بارز اين مورد است.

او علاوه بر آنکه اين خصوصيات را همواره در خود پرورش مي‌دهد، تلاش مي‌کند تا اين خصلتهاي عالي را در اطرافيان و البته همراهانش نيز دروني کند.

اما نبايد از حق گذشت که اين کاري بس دشوار است و شايد تاکنون ناتمام مانده باشد. لزوم توجه به رويکرد مديران مياني و استاني از جمله مواردي است که گاهاً در برخي نقاط اعتراض مردم را برانگيخته است ولي مردم از اين مطمئنند که اگر اين مشکلات را به گوش منتخبشان برسانند، او هرگز مجال تبعيض و بي‌عدالتي مسئولان نسبت به مردم را نمي‌دهد.

بارها اين جمله را از رئيس جمهور شنيده ام که در سخنراني هايش خطاب به مردم مي‌گويد: «هر جا نشاني از تبعيض و بي‌عدالتي ديديد، آنچنان فرياد بزنيد که صدايتان به گوش احمدي‌نژاد يعني خادمتان برسد.»

و اينگونه، مطالبه گري مردم از مسئولان و نظارت دقيق مردم بر متوليان امور، در دولت احمدي نژآد کم کم در حال نهادينه شدن است. کاري که سالها نمي‌شد با صرف مبالغ هنگفت، توسط احزاب انجام شود. اما نه تنها اين کار صورت نگرفت بلکه بيت المال مسلمين به حلقوم کساني رفت که جز به منافع خود‌نمي‌انديشيدند.

و حالا اين کار با کمترين هزينه و با همت يک رئيس جمهور مکتبي در حال نهادينه شدن است.

 خستگي ناپذيري احمدي‌نژاد هم از آن خصلتهايي است که سايرين را از پاي درآورده! وقتي سفرهاي استاني به اوج خود مي‌رسد، از خبرنگاران گرفته تا ساير همراهان ديگر کم مي‌آورند تا جايي که حتي محافظين نيز شکوه مي‌کنند! اما احمدي‌نژاد خستگي نمي‌شناسد. يک بار از پزشک همراه گروه پرسيدم که آيا اين فعاليت بيش از حد، او را خسته نمي‌کند؟ آقاي دکتر پاسخ داد: احمدي‌نژاد همه ما را خسته کرده و خستگي ناپذيري او از نظر پزشکي براي ما نيز شگفت آور است.

احمدي‌نژاد ملاحظات امنيتي را نيز زياد جدي نمي‌گيرد. اگر ملاحظات امنيتي بخواهد مانع رابطه او با مردم شود به آن وقعي نمي‌نهد. اتفاقاً اين سؤالي بود که من در اولين کنفرانس خبري از او پرسيدم که تا چه حد به اين ملاحظات پايبند هستيد و او پاسخ داده بود که تا حدي به موارد امنيتي پايبندم که به رابطه من و مردم آسيب نرساند و اينگونه نيز شد.

محافظين هم نزد او کم آورده‌اند. در همين آخرين سفر وقتي يکي از سخنراني‌هاي احمدي‌نژاد پايان يافت و از پله‌هاي پشت جايگاه قصد سوار شدن به اتومبيلش را داشت، يک نفر از مردم عادي خواست به همراه دوربينش به او نزديک شود که محافظين مانعش شدند اما به محض اينکه احمدي‌نژاد متوجه اين صحنه شد، علاوه بر آنکه آن جوان را نزد خود فراخواند، بلکه دوربين عکاسي او را نيز به يکي از محافظين داد تا از او و آن جوان عکس يادگاري بگيرد...

همه خبرنگاران هم با اين رئيس جمهور عجيب راحتند. يادم نمي‌آيد مسأله يا مشکلي پيش آمده باشد و نتوانسته باشم آن را به شخص رئيس جمهور يا يکي از همراهان نزديکش منتقل کنيم و از اين جهت نيز سفرهاي استاني تبديل به موقعيتي شده که حتي هر مخالفي را نيز شيفته احمدي‌نژاد مي‌کند. من او را مصداق بارز «اشداء علي الکفار رحماء بينهم» نيز مي‌دانم چون عليرغم همه مهربانيهايش با مردم، با متخلفين و البته دشمنان مردم به شدت جدي و محکم است و بي‌هيچ لرزشي، حرف ملت را خطاب به آنها فرياد مي‌کند چه متخلفين داخلي و چه دشمنان خارجي.

او مي‌گويد اگر کسي نخواهد منش عدالت محوري و مردم خواهي دولت را در پيش بگيرد، جايش در اين دولت نيست و اگر محکم با او برخورد نشود خودم در کمترين زمان ممکن او را عزل مي‌کنم و در مورد دشمنان خارجي نيز وضعيت احمدي‌نژاد براي همگان روشن است.

البته نبايد گمان کنيد که دشمنان اين رويکرد رئيس جمهور مکتبي و کساني که از عدالتخواهي او متضرر مي‌شوند، بيکار مي‌نشينند. چون هرگز اينگونه نيست بلکه در طول سفرهاي استاني، بارها از طرق مختلف همچون ترور يکي از همراهان، القاء درگيري قوميتها با سفر رئيس جمهور، چاپ مطالب تنش زا و اختلاف افکن در برخي نشريات محلي يا سراسري و القاء يأس به مردم، کوشيده‌اند تا حرکت بي‌وقفه و مثبت دولت نهم و در رأس آن، رئيس جمهور خستگي ناپذير را دچار وقفه کنند ولي تاکنون هيچ يک از اينها نتوانسته احمدي‌نژاد را از حرکتش باز دارد. چون او تنها به هدفش يعني عدالتخواهي، مهرورزي و خدمت به بندگان خدا‌مي‌انديشد و در اين مسير، هيچ ترديدي به خود راه نمي‌دهد. بلکه عليرغم همه مشکلات همچنان مي‌گويد: «مي شود و مي‌توانيم»